Bugüne kadar şahit olduğunuz tüm aldatılma kıssalarını unutun, zira az sonra okuyacaklarınız karşısında nutkunuzun tutulacağından eminim…
Sizi 2000’lerin Ankara’sına, varlıklı çocuklarının cirit attığı özel bir üniversitede başlayan bir aşk kıssasına ışınlıyorum, tam da öykümün başladığı yere…
Uyarı: Onedio okurları tarafından paylaşılan bu öyküler, editörler tarafından formata uygun olarak düzenlenmiştir.
Bu öyküyü isimleri değiştirerek anlatacağım, zira kıssanın kahramanları şu an halihazırda Ankara’nın en bilindik ailelerinden birine üye. Üzerinden çok sular akmış olsa da isim vermek, kimseyle karşı karşıya gelmek istemiyorum.
Benim üzere 2000’lerin başında üniversiteye başlayanlar bilir, o yıllarda Ankara’nın şu an en güzel özel üniversitelerinden birinin apayrı bir ünü vardı. Nerede geleceğini garanti altına almak; varlıklı bir eş bulmak isteyen genç kız varsa, talihini evvel o üniversitede denerdi. Zati biraz aklı çalışan, parası da olan herkes o üniversiteye girebiliyordu. Girebiliyordu girmesine de başı basmayanlar okuyamıyordu doğal…
Neyse… Ben bu tayfadan değildim elbette. 2000 yılında daha şimdi 18 yaşına basmış, hayata karşı umutlu; kendi ayakları üzerinde durmak isteyen ve başı da zehir üzere çalışan bir kızdım. Bilkent’teki o sarışın, babasının parasıyla son model otomobillere binen, tiki diye tabir ettiğimiz kızlara da papuç bırakacak cinsten değildim.
Maddi olarak orta gelirli bir ailenin çocuğuydum, mütevazı bir semtte; küçük bir konutta yaşıyorduk. Zati tek çocuktum. Babam diş doktoru, annem de bankacıydı. Her ne kadar benim de hekim olmamı isteseler de benim hayalim çocukluğumdan beri iç mimar olmaktı. Başımda orijinal meskenler tasarlamaya, odamdaki eşyaların yerlerini değiştirmeye hatta eşyaları boyamaya bayılıyordum; her neyse…
O devir Ankara’nın en uygun özel üniversitelerinden biri olan işte o üniversiteyi kazandım. Alışılmış %100 burslu olarak. En büyük hayalim de ise İstanbul’a yerleşmek, Türkiye’nin hatta dünyanın en güzel iç mimarlarından biri olmaktı.
Ben her gün elimde koca çizim çantamla saatlerimi yolda geçiriyor lakin ne olursa olsun kendi işimi kurduğum o günün hayaliyle yanıp tutuşuyordum. Bir yıllık hazırlığın akabinde nihayet kısma geçmiş, öğretmenlerim tarafından da çok seviliyordum. Canımı en çok sıkan şey ise baş dengi, bir şeyler paylaşabileceğim; sanattan ya da tiyatrodan konuşabileceğim beşerler olmamasıydı.
Neyse ki Nergis vardı. O da benim üzere idealist, üniversitedeki cebi dolu lakin beyni boş insanlara benzemiyordu. Neyse öyküyü gereksiz ayrıntılarla çok uzatmak istemiyorum ve asıl yaşananlara geçmek istiyorum.
Benim bu kalbi hoş, saf arkadaşım bir gün gönlünü okulun en beş para etmez güçlü çocuklarından birine kaptırdı. Asıl üzücü olansa Nergis’in babasının, bu çocuğun babasının sürücülüğünü yapmasıydı. Babası Nergis’i buna emanet etmiş, bizim kız da natürel bu çocuğa gönlünü kaptırmış…
Çocuk o kadar kendini beğenmiş ve şımarıktı ki, daha 19 yaşında gencecik bir kızın hayatını altüst etmeye başlamıştı bile. Nergis’i alttan alta küçümsüyor, ona daima benden uygununu bulamazsın; bana kapağı attın imalarında bulunuyordu. Doğal haksızlığa asla gelemeyen ben, bir gün bu kendini beğenmiş veletin defterini dürmeye kararlıydım. Bir gün okulun bahçesinde otururken bir arkadaşıyla yanımıza gelip oturdu, tekrar Nergis’i alttan alta aşağılamaya başladı. Alışılmış benim orda gözüm döndü ve bir anda ayağa fırlayıp ağzıma geleni saydım. Nergis zavallım yanımda ağlıyor, bu bana bağırıyor derken arkadaşı alıp bunu uzaklaştırdı. Daha dün üzere gözümün önünde bu sahneler.
Sonra ne olduysa oldu, bu çocuğun o gün yanımızda olan arkadaşı kendini bana sevdirmeye and içmişçesine peşimde dolanmaya başladı. Alışılmış o beş para etmezin arkadaşından ne olur dedim, hiç yüz vermedim.
İçten içe de duruşumu bozmak korkusu var alışılmış. Nergis’e bırak şu güçlü çocuklarını, kurtar kendini naraları atarken çocukla görüşmeyi kendime yedirebilir miyim? Mümkün değil. Olağan ben kararlı, çocuk benden kararlı. Sabah bakıyorum amfide, akşam bakıyorum fakülte binasının önünde. Ben kaçtıkça bu kovalıyor, ben istemedikçe bu ısrar ediyor. Alışılmış ben de gencim, bir mühlet sonra bu durum benim de hoşuma gitmeye başladı. Zira arkadaşı üzere değil belirli, daha oturaklı; daha efendi ve daha farklı bir havası var.
Görece yaşı takıldığı çocuklara nazaran daha büyük, kavruk derili, yeşil gözlü bir çocuk. Neyse, bir gün Nergis’le fakülte binasından çıkarken yanımıza geldi; biraz konuşup konuşamayacağımızı sorma yüreğini gösterdi…
Ben başta oralı olmasam da Nergis’in beni dirseklemesiyle konuşmaya razı oldum. Neyse, biz oturduk; konuşmaya başladık. O gün saatler nasıl geçti anlamadım. Karşımda varlıklı ancak başı boş bir insan görmeyi beklerken; genel kültürüyle, konuşmalarıyla ve mütevazılığıyla beni etkileyen; ne istediğini bilen ve her şeyden kıymetlisi olgun bir insan gördüm. Doğal bendeki o zenginse berbattır algısını da o gün yıkmış oldu kendisi.
O akşam beni konutu bıraktığını hatırlıyorum. Seyranbağları yokuşunu o içimdeki durdurulamaz memnunlukla tırmanışım daha dün üzere aklımda…
Her geçen gün onu tanımaya ve onu tanıdıkça da daha fazla aşık olmaya devam ettim. Kendisi Ankara’nın en tanınmış ve varlıklı ailelerinden birine mensuptu. Ağabeyini genç yaşta trafik kazasında kaybettiği için bir tek çocuk o kalmıştı ve resmen ailesinin gözbebeğiydi. Buna karşın hiç şımarmamış, ailesine düşkün, arkadaşlarına paha veren ve çok sevilen bir çocuktu… Günler günleri kovaladı ve biz hakikaten de Canan Tan’ın aşk romanlarındakini andıran bir aşk yaşamaya başladık.
Üniversite boyunca tüm vaktim, gecem gündüzüm onunla geçti… Beni seven, sarıp sarmalayan, o kadar şefkatli bir yanı vardı ki; hala hatırlayınca gülümserim ve gözlerimdeki birkaç damla yaşla o denli kalakalırım…
Üniversitenin son yılına geldiğimde hayatımdaki en büyük acılardan birini yaşadım ne yazık ki, ani bir beyin kanamasıyla babamı kaybettim. Tahminen de hayatımın en sıkıntı ve en kimsesiz günlerini yaşadım. Annem ve ben resmen baş başa, ne yapacağımızı bilemez halde kalakaldık o denli. Ben bu süreçte babamın boşluğunu da onunla doldurmaya çalıştım, hayatta kalmak için iki sebebe sahiptim; biri o biri de annem.
Ancak bu süreçte bana ne kadar dayanak olsa da onun da mutsuz olduğunun, babasıyla ve ailesiyle problemler yaşadığının farkındaydım…
Defalarca kez sormama karşın bana anlatmıyor, ya da diğer başka şeyler anlatarak beni geçiştiriyordu. Babasının üniversiteyi bitirip işlerin başına geçmesini istediğini biliyordum, tahminen de bunun sorumluluğu onu bunaltıyordur diye üzerine gitmek istemiyordum. Sonra bir gün arkadaşlarıyla sohbet ederken beni ne vakit ailesiyle tanıştıracağını sordu arkadaşları. O anki üzgünlüğü, hız tabiri, ne söyleyeceğini, elini kolunu nereye koyacağını bilememesi bende bir aydınlanmaya neden oldu… Üniversiteyi bitirmemize çok az kalmıştı, pekala beni ailesiyle tanıştırabilir; birlikte bir hayat planlaması için adım atabilirdik.
O günün akşamı beni konuta bırakırken onunla açık açık konuşmayı denedim ancak beni yeniden geçiştirdi. Sonraki günse hiç beklemediğim bir şey oldu ve beni annesi arayıp görüşmek istediğini lakin bu durumdan oğlunun haberinin olmasını istemediğini söyledi.
Tabii ben bunun sevgi içinde geçen bir görüşme olmayacağının gün üzere farkındaydım. O gün beni gelip evimden sürücüsüyle birlikte aldı, gidip birlikte bir restorana oturduk. Bana o gün beni istemediklerini, oğulları için diğer bir kız düşündüklerini lakin oğullarını bundan vazgeçiremediklerini açık açık, zalimce bir halla anlattı. Dünyanın istikrar dünyası olduğunu, davulun bile dengi dengine olduğunu… O gün ağlamamak için dişlerimi sıktığımı, o an yerin tabanına geçmek istediğimi hatırlıyorum lakin soğukkanlılığımı bozmadım. Sizin ne düşündüğünüz değil, oğlunuzun ne düşündüğü kıymetli diyip; masadan müsade isteyerek kalktım.
O gün aşık olduğum ve hayatımı birlikte geçirmek istediğim insanın bir seçim yapması gerektiğinin farkına vardım…
Onunla konuştuğumda ne olursa olsun benden ayrılmayacağını, gerekirse ailesinin karşısında duracağını söyledi bana. Onların gölgesindeki bu ilginin çok da memnun etmeyeceğinin farkındaydım fakat ondan kopamıyordum, ne yapacağımı bilmiyordum. Bazen tartışıyor, üç beş gün konuşmuyorduk fakat sonunda dayanamayıp sonraki gün tekrar kapıma geliyor; beni bir şeylerin hoş olacağına; beni kabul edeceklerine ikna etmeye çalışıyordu.
Taa ki o kızla nişanlandığını mecmuadan okuyana kadar… O periyodun varlıklı aileleri çocuklarının memnunluklarını mecmualardan yayınlamaya bayılıyordu, olağan şimdiki üzere Instagram, Facebook yoktu…
Yaklaşık iki haftadır görüşmediğimiz bir günün sabahı beni Nergis aradı, yanıma gelmek istediğini söyledi. Akabinde koltuğunun altına kıstırdığı mecmuayı gösterdi bana. ‘… Ailelerinin Oğullarıyla … Ailelerinin Kızlarının Keyifli Günü!’ başlığıyla sevgilim ordaydı. Yanında üniversiteden tanıdığım sarışın bir kız, kızın ağzı kulaklarında… O an neler hissettim, neler yaşadım artık hafızamı yoklayınca tam hatırlayamıyorum. Lakin sanırım babamın öldüğü gün hissettiklerimle benzeri hisler yaşadım. Çok sevdiğim bir insanı kendi ellerimle toprağa gömmek üzereydi…
Dergideki haberden sonra her ne kadar bana ulaşmaya çalışsa da onunla konuşmayı reddettim…
Ta ki mezuniyet merasimine kadar. O gün onunla ve nişanlısıyla tıpkı merasime katılmak zorunda kaldım. Ayaklarım titreye titreye yürüdüm, içime ağlaya ağlaya aldım diplomamı… O günün akşamı daima birlikte bir cümbüş düzenlenmişti ve yalnızca o vardı, nişanlısı yoktu. Benden ağlayarak özür diledi, bunu yapmak zorunda olduğunu beni hala çok sevdiğini lakin öteki talihi olmadığını söyledi…
Gelelim günümüze… Büyük aşkım hala o bayanla evli ve iki tane de çocuğu var…
Arada internette pozlarını görüyor, keyifli aile saadetlerine şahit oluyorum. Hatta geçtiğimiz yıllarda benim dizaynını yaptığım büyük bir inşaat projesinden mesken almaya geldiler ve eşi beni görünce kıpkırmızı kesildi; ne yapacağını şaşırdı… Palavra değil, benim içimden de bir şeyler akıp gitti güya…
Benim kavuşamadığım, mutsuz sonla biten öyküm de bu türlü işte…
Siz de kendi öykünüzü, [email protected] mail adresine gönderebilirsiniz!
Hikâyelerinizi heyecanla bekliyoruz…